Pomnik Jana Pawła II

Pamiętam, jak po Jego odejściu prowadzono w mediach niezliczoną ilość rozmów z ludźmi, anonimowymi i z uznanym autorytetem....Zadawano pytanie o osobistą refleksję nad tym, kim był i co wniósł w ich życie. Każdy mówił coś innego, kazdy przywoływał jakiś inny aspekt pontyfikatu i własnego doświadczania Jego obecności i nauki. I, jak mniemam, właśnie na tym polega siła wielkości i świętości, że wlewa się ona w zbiorową świadomość, jak ogromna rzeka. Taka, która zdolna jest toczyć głazy. Każdy może się w niej obmyć i znaleźć odpowiedzi na swoje pytania. Każdy - od dziecka po starca nad grobem.

Może dlatego, że największym przesłaniem Jego życia i pontyfikatu było pokazanie sensu cierpienia.

Zauważyłem, że toczy się dyskusja na temat pomników Jana Pawła II i postanowiłem się dołączyć. Otóż w Kaliszu także jest pomnik JP II i to nie najpiękniejszy. Z tego co wiem, to mieszkańcy nie są zbyt zafascynowani tym pomnikiem. Tak jak napisała Pani Marta pod zdjęciem Pani Joanny, że nasz Papa był bardzo pogodny,radosny itp., to jednak nasz Kaliski pomnik także tego nie oddaje. Przedstawia raczej pochylonego cierpieniem staruszka próbującego objąć dziewczynkę. Czy to tak miało być? Na podstawie tego co zauważyłem podróżując po Polsce, to większość pomników właśnie tak prezentuje sylwetkę Naszego Papy:) Zastanawiam się dlaczego tak się działo i dzieje, że tak pogodnego i pragnącego żyć bardzo aktywnie człowieka, przedstawia się całkiem odmiennie.