Pałac wzniesiony został około 1785 roku dla księcia Antoniego Barnaby Jabłonowskiego. Ukończony przed 1790 rokiem, zaprojektowany prawdopodobnie przez architekta Dominika Merliniego. Jak podają źródła mógł on być połączony ćwierćkolistymi galeriami z oficynami lub murem biegnącym między lewą oficyną a pałacem. Tworzył on zamknięcie dziedzińca od strony południowej. Jednakże na początku XX wieku wzmiankowana jest zamiast muru galeria mieszcząca sień, dwie spiżarnie i kuchnię. Pałac jest budowlą murowaną z cegły, w całości podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym pokrytym blachą. Kondygnacja piętra znacząco niższa od parteru. W murach piwnic widoczna wtórnie użyta późnogotycka lub renesansowa cegła, prawdopodobnie pochodząca z rozbiórki zamku wzmiankowanego na 1680r. Budynek wzniesiony został na planie prostokąta z portykiem na osi elewacji frontowej wspartym na 4 kolumnach toskańskich z tympanonem z tarczami herbowymi księcia Antoniego Jabłonowskiego i jego żony Tekli z Czapliców otoczonymi girlandami i gałązkami lauru z podwieszonymi orderami Orła Białego i św. Stanisława. Do dnia dzisiejszego zachował się układ wnętrz pałacu.
Autor: Krzysztof Wydra
Skomentuj