Fragment Fortu I

Fort I im. Sobieskiego w Toruniu, gdy został wybudowany, nazywano go BUCHTAFORT; nazwa ta wzięła się od Wzgórza Buchta. W 1897 roku, gdy wszystkim toruńskim fortom Prusacy przypisywali odpowiednią numerację i nadawano im imiona  BUCHTAFORT otrzymał numer Ia oraz imię Wilhelma I. Po I wojnie światowej, i po opuszczeniu przez nich naszego kraju, gdy w 1920 roku cała toruńska twierdza była już w rękach Polaków  wszystkim fortom zmieniono zarówno imiona, jak i numerację. Od tego momentu opisywany obiekt jest już Fortem I im. Jana III Sobieskiego. Otoczony suchą fosą i wyposażony w cztery wieże pancerne dla haubic 21 cm typu H.P.T.90, mógł pomieścić 200-osobowa załogę piechoty, 152 artylerzystów, 6 saperów; dowodziło nimi 13 oficerów. Były tu m.in. nie tylko kwatery sypialne dla żołnierzy i komendantury, ale też dwie kuchnie, jadalnia, kilka pomieszczeń przeznaczonych wyłącznie na maszynownie oraz dla obsługi baterii, a także  co też nie jest bez znaczenia  latryny, które kanalizacją odprowadzały nieczystości do Wisły płynącej nieopodal. Dostępu do fortecznych zabudowań broniła owalna kaponiera szyjowa (od strony koszar) oraz dwa schrony położone na fortowym nasypie, które prowadziły do stanowisk obserwacyjnych oraz obsługi baterii, a to wszystko otoczone było żelaznym, masywnym płotem, którego (niestety) dziś już niewiele zostało. Na zdjęciu: Fragment Fortu I.

Autor: Lech Kadlec