Wnętrze fortu

Na mocy postanowień wiedeńskich, Toruń wraz z północnymi skrawkami dawnego Księstwa Warszawskiego, włączony został ponownie i bezpośrednio do Królestwa Prus. Zrujnowane i wyludnione miasto znalazło się w bezpośredniej bliskości granicy z Królestwem Polskim, złączonym dynastycznie i politycznie z Rosją. Nowy podział polityczny sprawił, że rząd w Berlinie zdecydował się na rekonstrukcję i znaczącą rozbudowę umocnień, jakie okalały Toruń. Stratedzy pruscy dostrzegali militarny potencjał miasta przekształconego w twierdzę, która strzec miała wschodnich rubieży monarchii Hohenzollernów. Podstawowym celem toruńskiej fortecy było skuteczne zablokowanie ewentualnego ataku w kierunku Berlina lub Gdańska. Potężna twierdza miała również działać odstraszająco i zniechęcić do tego typu akcji z terenu Królestwa Kongresowego. Decyzja władz pruskich podjęta niemal w chwili inkorporacji Torunia w sposób zasadniczy wpłynęła na losy miasta w ciągu następnego stulecia. Od tej pory na długie stulecie twierdza zdeterminowała wszelkie aspekty życia miasta, znacząco wpływając na jego rozwój przestrzenny, gospodarkę, demografię, ale także na codzienne życie mieszkańców. Jednym z większych fortów w Toruniu jest Fort VII im. Tadeusza Kościuszki przy ul. Okrężnej, zbudowany w latach 1879  1883 na planie pięciokąta, jako ostatni główny fort toruńskiej twierdzy. W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku przeszedł modernizację i od tego momentu stał się odporny na ogień z dział kalibru 150 mm. Na zdjęciu: Fragment wnętrza jednego z pomieszczeń Fortu VII.

Autor: Lech Kadlec