Dawniej wieś - dziś dzielnica miasta

Mokre  to średniowieczna wieś sąsiadująca z Toruniem, do którego została przyłączona dopiero w 1906 roku. Jej nazwa wiązała się z licznymi bagnami, stawami i kanałami odwadniającymi, które przeplatały się z terenami łąk i pól uprawnych. Ale ślady bytowania człowieka na tym terenie datuje się na okres mezolitu (8000  4500 lat p.n.e.). Do połowy XVIII wieku 3/4 powierzchni wsi zajmował las mieszany, a nazwa Mokre pojawiła się po raz pierwszy w źródłach pisanych w 1295 roku i wówczas wieś składała się z dwóch części  Małego Mokrego i Dużego (albo Wielkiego) Mokrego, i taki podział utrzymywał się do końca XIX wieku. Wieś założona na prawie chełmińskim nie była związana administracyjnie z Toruniem, a jedynie ekonomicznie, do XVIII wieku posiadała nawet budynek własnej ławy sądowej. W czasie wojny 13-letniej (1454 - 1466) między państwem zakonu krzyżackiego a Koroną Królestwa Polskiego (wojna rozpoczęła się na skutek poparcia przez Polskę powstania Związku Pruskiego przeciwko zakonowi krzyżackiemu, a zakończyła się zwycięstwem Królestwa Polskiego i podpisaniem II pokoju toruńskiego), podczas krzyżackiego oblężenia, wieś została spalona. Później, w czasie wojen szwedzkich w latach 1629 i 1658, ponownie (ale tylko częściowo) poszła z dymem, ale za każdym razem dźwignęła się z popiołów, natomiast na początku XIX wieku przekształciła się w osadę typowo robotniczą. Wiązało się to z napływem robotników sezonowych, którzy zatrudnieni zostali przy budowie fortyfikacji. W 1812 roku (czerwiec  grudzień), w czasie wojny napoleońsko-rosyjskiej, cesarz przygotowując Toruń do obrony nakazał spalenie wszystkich jego przedmieść dla oczyszczenia przedpola twierdzy. Mokre znowu się odrodziło w XIX wieku i to wtedy przerodziło się w przemysłową dzielnicę Torunia. Na zdjęciu: Widok Mokrego z lotu ptaka.

Autor: Lech Kadlec