Witrażowe okno kościoła

Obecna Nieszawa, leżąca nad Wisłą u podnóża Raciążka, jest trzecią lokalizacją tej miejscowości. Pierwszy miejscem osady o tej nazwie były tereny po lewej stronie Wisły, około 8 km w dół rzeki od dzisiejszego Torunia. Jej powstanie datuje się na koniec IX wieku, ale w 1230 roku książę Konrad II Mazowiecki nadał Krzyżakom gród nieszawski wraz z czterema wsiami, więc zakonnicy ci zbudowali gród i uczynili w nim siedzibę komtura, a przynależność Nieszawy do państwa krzyżackiego potwierdzona została w traktacie wyszechgradzkim w 1335 roku. Jednak po klęsce Krzyżaków pod Grunwaldem w 1410 roku, Nieszawa przeszła w ręce Polaków, a pokonany zakon zmuszono do rozebrania zamku (dokonali tego dopiero w latach 1423  1424). I to był początek powstania nowej Nieszawy, nazywanej także Dybowem, w innym miejscu na lewym brzegu Wisły, naprzeciw Torunia. Około 1426 roku wzniesiono tu nowy zamek, który był siedzibą polskiego burgrabiego, jednak w 1431 roku Nieszawa (Dybowo) została spustoszona przez toruńskich mieszczan i konwent krzyżacki, a po wybuchu wojny trzynastoletniej, w 1454 roku toruńscy mieszczanie wymogli na Kazimierzu Jagiellończyku obietnicę zburzenie Nieszawy, więc w 1460 roku król przeniósł miejscowość na dzisiejsze miejsce i tu trzy lata później rozpoczęto budowę kościoła i klasztoru franciszkanów, a w 1466 roku rozpoczęto budowę kościoła św. Jadwigi Śląskiej dzięki fundacji Bartłomieja z Gutowa. Na zdjęciu: Jedno z okien witrażowych kościoła widzianych z zewnątrz.

Autor: Lech Kadlec