Szczyt Bramy Klasztornej

BRAMA KLASZTORNA w Toruniu wtopiona w nadwiślańskie miejskie mury obronne, nazywana także BRAMĄ PANIEŃSKĄ lub BRAMĄ DUCHA ŚWIĘTEGO, wzniesiona została w pierwszej połowie XIV wieku, ale w związku z wprowadzeniem i upowszechnieniem broni palnej, basztę nadbudowano około roku 1420. Brama typu flandryjskiego, szeroka na około 18 m, posiadała unoszoną bronę, a nad nią otwór, zwany kaszownikiem, który służył obrońcom do rażenia z góry nacierającego wroga. Dopiero za bramą były właściwe, masywne wrota, które do XVII wieku skutecznie broniły dostępu do miasta. W 1629 roku (po pierwszej wojnie szwedzkiej), w związku z budową nowożytnych fortyfikacji bastionowych typu holenderskiego, podobnie jak cały system średniowiecznych murów obronnych, utraciła swe poprzednie znaczenie. Od XIX wieku, po przebudowie i podwyższeniu, zaczęła pełnić funkcje mieszkalne (dziś już nie mieszkają w niej ludzie). Na zdjęciu: Szczyt toruńskiej BRAMY KLASZTORNEJ widziany od strony Wisły.

Autor: Lech Kadlec