Muzeum obozu koncentracyjnego Stutthof - brama

Niesamowita metafora jest w tym zdjęciu i ogromny ładunek emocjonalny.... Zważywszy także, że temat bardzo trudny. Nie tylko dlatego, że omówiony na tysiąc sposobów, ale też trudny do osobistej interpretacji artystycznej.... Byłam tam ze swym nastoletnim synem i obserwowałam jego reakcje. Chodziliśmy po "wysprzątanym" terenie, i myślałam sobie,że rozdział historii taki jak ten, jest prawie nieprzekazywalny młodziutkiemu pokoleniu . Nie wiem, jak należy otwierać dziecięcą wyobraźnię, żeby była zdolna odczuć podobny dramat.... Nawet dokumentalny film był, jak opowieść z innej planety - tak bardzo "nie do wiary".... Więc może właśnie drogą podobnych symboli, jak brama otwarta do połowy. Drogą spekulacji intelektualnej. Nie wiem, jak może inaczej zawierzyć eksponatom dziecko, które widzi tory kolejowe wyglądające, jak wszystkie inne, drewniany barak z szuraniem butów licznych turystów w letnich szortach i przeszklonymi gablotami, puste, ciemne pomieszczenie z otworami w suficie i coś, co jest nazwane piecem, ale nie przypomina żadnego znanego z własnych doświadczeń sprzętu, ani obiektu. Na zewnątrz - przystrzyżony elegancko trawnik i równiutkie alejki. Wszystko, jak scena teatralna z rekwizytami.... Nie, nie, nie chodzi mi o to, że nie należy zamieniać podobnych miejsc w muzea.... Mam tylko na myśli, ze nośne symbole są dziś niezbędne, by wesprzeć pokazywane przedmioty i pomóc wyobraźni umieścić je w rzeczywistym świecie. Pomóc zrozumieć .Wydobyć z otchłani martwej historii. Bo, że koniecznie trzeba to robić - nie mam najmniejszych wątpliwości....Zdjęcie jest rewelacyjne. Jako przekaz. Szczerze gratuluję !

To zdjęcie to idealne oddanie klimatu tego miejsca. Cisza, cisza i jeszcze raz cisza. Nie czuć już resztek dymu, ale słychać skrzypiącą bramę. Chciałoby się powiedzieć: jest już po.