Zamek Sielecki w Sosnowcu

Najstarszy i najcenniejszych zachowany obiekt zabytkowy Sosnowca. Jego dzieje nie są do końca poznane. Data na tablicy fundacyjnej wskazuje na 1620 rok, ale badania archeologiczne i liczne kwerendy w archiwach upatrują początku zamku jeszcze w Średniowieczu. Pierwsza informacja o obiekcie obronnym w ówczesnej osadzie Sielec pochodzi z 1403 r., kiedy to w dokumentach wspomniana jest curia (łac.), czyli dwór kamienny, a już w 1430 roku określano już mianem fortalicjum. Zamek po raz pierwszy został przebudowany około roku 1620 przez Sebastiana Minora z Przybysławic. Nie wiemy jak do tego czasu wyglądał ten obiekt, przypuszcza się że była to warownia jednoskrzydłowa. Po 1620 było to założenie czteroskrzydłowe z basztami, otoczone fosą, z wewnętrznym dziedzińcem i wjazdem na dziedziniec przez nieistniejącą bramę wjazdową w skrzydle wschodnim. Kolejna przebudowa nastąpiła w 1814 roku przez Ludwika Anhalta Koethena z Pszczyny. Ponowna renowacja nastąpiła w 1832 po niszczącym pożarze w 1824 roku. Obecnie jest on piętrową budowlą na rzucie podkowy. Dziewiętnastowieczne przebudowy pozbawiły go cech stylowych. Przez cały okres istnienia Zamek Sielecki często zmieniał właścicieli znajdując się nawet w rękach królewskich. Okres gdy obiekt był w posiadaniu Jagiellonów przedziela czasy właścicieli szlacheckich. Wśród jego właścicieli znajdziemy między innymi : Hieronima Brennera, królewskiego probiercę złota i przełożonego wagi miasta Krakowa; Rodzinę Minorów Przybysławskich wraz z Sebastianem Minorem Przybysławskim, herbu Półkozic; Pruskiego generała kawalerii, Schimmelpfenig von der Oye; Księcia Ludwika Anhalt Koethena; Jednym z nich był także hrabia Jan Renard. To właśnie on w latach 60-tych XIX wieku otoczył zamek stylowym parkiem na wzór Angielski oraz po raz ostatni znacząco przebudował zamek. To właśnie w drugiej połowie XIX wieku dokonano największych zmian w architekturze obiektu. Został on pozbawiony skrzydła wschodniego z bramą wjazdową i dzisiaj prezentuje się jako zamek na rzucie podkowy. Przebudowy doprowadziły do zatracenia przez obiekt pierwotnego wyglądu, jednak zabytkowy charakter potwierdzają takie jego cechy charakterystyczne, jak ukształtowanie bryły, cztery narożne wieże, oraz ryzality na przedłużeniu skrzydeł bocznych. Historia zamku wciąż kryje przed nami wiele niewyjaśnionych tajemnic. Czas, oprócz tego, że dalej pisze historię tego zamku, być może w przyszłości wyjawi nam skrywane dotąd sekrety.

Autor: Beata