Pałac w Zborowie

W XV wieku był siedzibą potężnego rodu Zborowskich herbu Jastrzębiec. Najsławniejszy z nich Samuel to jeden z największych awanturników I Rzeczypospolitej. Skazany najpierw na banicję, a potem ścięty w 1584 roku za spiskowanie przeciw królowi Stefanowi Batoremu Zborowski został ponoć pochowany w rodzinnej wsi. Na ścianie kościoła w pobliskim Solcu-Zdroju znajduje się fragment XVI-wiecznego nagrobka z rzeźbą brodatego rycerza w zbroi i z buławą. Według tradycji to Samuel. Bracia Zborowscy mieli ponoć w Zborowie dwa dwory-pałace stojące naprzeciw i strzelali z nich do siebie. Według legendy jeden zapadł się pod ziemię, a w jego miejscu jest staw. Ponieważ popierali wybór na tron polski arcyksięcia Maksymiliana Habsburga, a królem został Zygmunt III Waza, stracili znaczenie. Zborów, ich gniazdo rodowe, przeszedł w ręce Tarnowskich. W XVIII wieku jego właścicielami zostali Wielogłowscy herbu Starykoń. To im obecny kształt zawdzięcza stojący w starym parku pałac. Wzniesiony został na początku XIX wieku w stylu klasycystycznym na części murów dawnej budowli, której początki sięgają zapewne czasów Zborowskich. Z zewnątrz wyróżnia go czterokolumnowy portyk, nad nim balkon, ozdobione girlandami pilastry i trójkątny szczyt, pod którym widnieje data 1803. We wnętrzach pałacu zachowały się ornamenty na sufitach i ścianach. W dawnej kaplicy zobaczyć można przyozdobioną aniołkami wnękę po ołtarzu. W jednej sali na pierwszym piętrze przetrwało obramowanie kominka, a w pomieszczeniach na parterze stare krzyżowe i kolebkowo-krzyżowe sklepienia (prawdopodobnie z XVI i XVII wieku) pokryte później dekoracjami stiukowymi.

Autor: Adam Wawszczyk