pałac Lehndorffów w Sztynorcie

Ten barokowy pałac, wielokrotnie przebudowywany (ostatnia przebudowa neogotycka), to rodowa siedziba rodu Lehndorffów - jednego z najstarszych w Prusach Wschodnich. Pojawili się oni w tym regionie jeszcze w czasach krzyżackich około 1422 roku i bardzo szybko stali się niezwykle zamożnym i wpływowym rodem. Pałac Lehndorffów powstawał przez wiele lat. Pierwsza wersja powstała w XVI wieku, kolejna w latach 1554-1572, jednak zasadniczą część budowy przeprowadziła w latach 1689-1691 trzecia żona Gerharda Lehndorffa - Maria Eleonora. Powstał wtedy dwukondygnacyjny budynek z charakterystyczną więźbą dachową. Dębowe schody były ozdobą sieni pałacu. Przepiękne wnętrze z dekoracyjnymi kominkami, malowanymi olejno plafonami i przepięknymi sztukateriami tworzyło niepowtarzalny klimat. Przed budynkiem znajdował się dziedziniec z widokiem na Jezioro Sztynorckie. W północnej części rezydencji znajdował się park. W latach 1650-1680 posadzono słynne sztynorckie dęby. Park okalający pałac był jednym z największych w tamtym okresie. Liczył ponad 18 hektarów. Znajdowały się tam również rzeźby parkowe, natomiast na jednej z polan w 1741 roku powstał zegar słoneczny. W XIX wieku pałac rozbudowano, a w parku powstała neogotycka kaplica i neoklasycystyczna herbaciarnia. Ostateczny kształt pałac uzyskał w latach 1860-1880. Do końca II wojny światowej był siedzibą rodu Lehndorff-Mgowskich. Ostatni właściciel z tego rodu - Heinrich von Lehndorff został stracony w 1944 za udział w spisku na życie Hitlera. Ostatni właściciel w 2009 roku podarował pałac Polsko-Niemieckiej Fundacji Ochrony Zabytków Kultury. Dzięki funduszom od niemieckiego rządu rozpoczną się pierwsze prace zabezpieczające. Istnieje bogata literatura dotycząca pałacu Lehndorffów.

Autor: Beata Biernat