wielkopolskie wierzby

W polskim krajobrazie króluje wierzba symbolizując polskość, Rośnie u nas aż 28 gatunków tego polskiego drzewa. Najpopularniejsze to: wierzba biała, czyli srebrzysta (w tym odmiana płacząca), wierzba krucha - liwa w dolinie Liwca, rokita i wierzba wiciowa zwana witwą. Wierzby krzewiły się wszędzie, szczególnie w dolinach rzek i na terenach podmokłych. Wysadzano nimi polne drogi. Rzędy przydrożnych wierzb symbolizują samotność wśród ludzi. Wierzby płaczące lud nazywał płaczkami, wierzby ogławione wdowami, jako że po śmierci męża wdowy ścinały włosy, lud mawiał też, że wierzby klęczą, pochylają się, tulą, szczególnie zmarłych. Wierzba to drzewo melancholii, dotkliwej lub łagodnej. Wierzbowe gaje pogrążone we mgle były dla chłopów matecznikiem nieczystych mocy kryjącej się w ich dziuplach i gałęziach. Wierzono, że zielonowłose rusałki kołysały się wisząc za włosy na wierzbach nad wodą i że diabeł zakochał się w suchej, czyli niezdolnej do odrodzenia, wierzbie. W Poznańskiem uważało się, że pod wierzbą grzebie się samobójców i że to ich krew krąży w drzewach zamiast soku. Wierzono u nas, że w starych wierzbach mieszkają demony wodne, diabeł i jego matka, a nawet babka. Znamy diabłów Rokitę, Łozińskiego i Wierzbickiego, ale w wierzbach bywały też inne: Napaśnik, Przechera, Frant i Pokuśnik. Szczególnie wierzby wypalone piorunem lub spróchniałe uchodziły za ich siedzibę. Uważano, że chowanie się pod wierzbą w czasie burzy jest niebezpieczne, bowiem Bóg miał bić piorunami w ukrywającego się tam diabła. http://www.taraka.pl/wierzba2

Autor: Słonecznik (Maryla)