Marszałki - Dom Pomocy Społecznej _ dawny sierociniec hr. Bismarck vel Bohlen

Historia tych wspaniałych budynków sięga końca XIX w. W 1897r. hr. von Bismarck vel Bohlen synowa słynnego Bismarcka, traci męża. Po tej stracie postanawia zająć się działalnością charytatywną i zakłada sierociniec dla dziewczynek. W wyniku jej działań powstaje kompleks stylowych budynków składających się z niewielkiego dworku, zajmowanego przez fundatorkę oraz okazałego budynku zamieszkiwanego przez sieroty. W skład kompleksu wchodzą także, budynki gospodarstwa rolnego, tj: chlewnie, obory, spichlerz, czworaki oraz duma hrabiny - stajnie. Jak wieść głosiła kochała konie. W sierocińcu schronienie znajdowały niemowlęta i dzieci wszystkich wyznań gdyż Hrabina potrafiła uszanować wiarę swoich podopiecznych. Sierociniec prowadzony był do 1918 r. i po uzyskaniu przez Polskę niepodległości, hr. Bohlen likwiduje sierociniec i wraca do Niemiec. Majątek zostaje sprzedany. Niestety po kilku latach jego nowy właściciel bankrutuje i Urząd Ziemski w Poznaniu przejmuje włości. W 1921r. za zasługi dla Ojczyzny ziemię wraz z budynkami otrzymuje pułkownik Mamica  kapelan wojskowy , który w latach trzydziestych XX w. sprzedaje majątek księżom Salezjanom. Księża w budynku sierocińca tworzą Małe Seminarium, stajnię modernizują na Kościół. Powstaje parafia pod wezwaniem Chrystusa Króla. Od tej pory zaczyna się drugi okres dla Marszałek. Właśnie dzięki Salezjanom ośrodek tętni życiem. Salezjanie podobnie jak hr. Bohlen prowadzą gospodarstwo rolne. Niestety wybuch drugiej wojny światowej przerywa dobrze rozwijającą się działalność. Salezjanie zostali brutalnie wyrzuceni przez okupanta. Część z nich trafiła do obozów koncentracyjnych / Dachau, Mathauzen, Gusen /. Niemcy w budynkach organizują szkołę Hitlerjugend. Młodzież hitlerowska stała się postrachem dla mieszkańców wsi Marszałek, Bukownicy i Chlewa. Po zakończeniu wojny w 1945r. wracają Salezjanie, myśląc że nadal będą mogli działać tak jak przed wojną dla dobra społeczeństwa. Mylą się. Nowa władza jest czujna, wprowadza zakazy, ograniczenia i represje. W 1950r. władza nakazuje księżom opuścić w przeciągu 24 godzin Seminarium i gospodarstwo. Po wielkim majątku, Salezjanom pozostaje tylko Kościół, plebania i 2 ha ziemi. Decyzją władz powstaje Państwowe Gospodarstwo Rolne. W ciągu dwóch lat bankrutuje. W 1952r. podjęto decyzję o utworzeniu Domu Starców dla 180 osób kobiet i mężczyzn. W okresie blisko 50  letniej działalności jednostka jest kilkakrotnie reorganizowana, z Domu Starców staje się Domem Pomocy Społecznej dla przewlekle somatycznie chorych.

Autor: Krzysztof Wydra