Choryń - starszy dworek

Występuje w źródłach najczęściej w postaci Chorina lub Chorinia i stąd pochodzi do dzisiaj rodzaj żeński tej nazwy. W XV wieku była własnością Łodziów - Choryńskich. W XVI wieku należała do Brodnickich. W XVII wieku trafiła w ręce Ponieckich, Bojanowskich i Śliwnickich. Od 1725 roku była własnością Radomickich, a od 1769 Dwęskich. Od 1812 do 1913 należała do rodziny Taczanowskich.. W 1913 roku trafiła w ręce Komisji Kolonizacyjnej, później była własność księcia Wilhelma Ernst von Sachsen - Weimar-Eisenach. Po 1920 własność Skarbu Państwa. W Choryni znajduje się stary dwór klasycystyczny z mieszkalnym poddaszem, z końca XVIII w. zbudowany dla Piotra Drwęskiego, poznańskiego pisarza ziemskiego z późniejszymi bocznymi przybudówkami z XIX/XX w. Jest to budynek parterowy, murowany, otynkowany, zwrócony frontem na wschód, wzniesiony na planie prostokąta. Wejście na zwieńczone małym frontonem z osobnym daszkiem. Dach dwuspadowy z naczółkami, kryty dachówką. Obok znajduje się nowy dwór przebudowany z oficyny z około 1820. W choryńskim dworze od 1820 r. gospodarzył Józef Taczanowski (herbu Jastrzębiec) z żoną Katarzyną z Hersztopskich (herbu Drogosław), która jako wdowa po Eugeniuszu Grabskim do nowego związku wniosła prócz wiana trzyletnią córkę Eustachię. Z czasem Taczanowskim urodziła się trójka dzieci: synowie Edmund i Władysław oraz córka Zofia. (http://www.adamek-mickiewicz.cba.pl/choryn.html)

Autor: Słonecznik (Maryla)