Ostrzeszów - ocalały fragment zamku

Początek budowy zamku fortyfikacyjnego w Ostrzeszowie datuje się na pierwszą połowę XIV wieku, kiedy to Kazimierz Wielki rozpoczął potężne przedsięwzięcie wzmocnienia i ochrony granic Polski. Wybudowany na sztucznie usypanym wzniesieniu zamek obronny był siedzibą starosty ostrzeszowskiego. Zburzony został w czasie najazdu szwedzkiego, pomimo że częściowo go odbudowano i do końca XVIII wieku był siedzibą sądu, nigdy już nie wrócił do dawnej świetności. Zamek jest typowym przykładem zamku nizinnego. Zamek zbudowano z cegły na planie prostokąta o wymiarach 27 na 39 metrów. Pięciokondygnacyjna, 24 metrowa wieża wzniesiona jest z cegły na planie kwadratu. Na wysokości 11 m przechodzi w ośmiobok. Baszta zamkowa była wieżą strażniczą i mieszkalną, ale i wieżą ostatecznej obrony. Mury baszty mają grubość ok. 2,4 m. Wejście do niej znajduje się od strony północnej na wysokości drugiej kondygnacji. Obok niej znajdowała się brama prowadząca na dziedziniec zamkowy, otoczony murami obwodowymi. Od strony północno - zachodniej dziedziniec zamykał murowany dom. W nim znajdowała się sala sądowa i inne dwa pomieszczenia, w których przechowywano księgi grodzkie. Pozostałe budynki dla służby i zabudowania gospodarcze były drewniane. Zamek przed spaleniem otoczony był fosą, przez którą prowadził most z poręczami. Zamek użytkowany był do 1785 roku i potem powoli przemieniał się w ruinę. W roku 1843 został rozebrany. W roku 1960 został odrestaurowany i zaadoptowany do celów muzealnych oraz wystawowych. Jest punktem widokowym, z którego podziwiać można panoramę miasta. Na dziedzińcu zamkowym organizowane są z kolei imprezy plenerowe.

Autor: Krzysztof Wydra