Kamienice w Dębnie

Dębno do 1945 r. Neudamm. W latach 19751998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego. Położone są nad rzeką Kosą i jeziorem Lipowo, na wysokości 40 m n.p.m. Według danych z 2011 r. miasto liczyło 13 879 mieszkańców, jego powierzchnia wynosi 20 km˛ (stan na 1 stycznia 2009 r.). Pierwotnie była to wieś o rodowodzie słowiańskim, należąca od 1232 r. do templariuszy (od połowy XIII w. w granicach Nowej Marchii i następnie od 1318 r. do komturii joannitów w Chwarszczanach. Od 1540 r., po przejęciu tychże posiadłości przez margrabiego Jana z Kostrzyna, Dębno stało się lokalnym centrum gospodarczym; w 1552 r. wybudowano młyn papierniczy, w 1568 r. powstała oficyna drukarska. Miejscowość otoczona była wałami i fosą (bez murów obronnych) i prawdopodobnie w 1570 r. otrzymała częściowe prawa miejskie. Podupadła w okresie wojny trzydziestoletniej (1618-48), w 1716 r. zniszczone zostało przez pożar; w trakcie odbudowy powstało nowe Dębno  Neudamm, które w 1731 r. otrzymało pełne prawa miejskie. Od połowy XVI w. rozwijało się sukiennictwo i drukarstwo. W XIX w. nastąpił szybki rozwój miasta pod względem gospodarczym oraz infrastruktury komunalnej. Po II wojnie światowej znalazło się w granicach Polski i stanowiło ośrodek usługowy oraz zakładów przemysłu przetwórstwa spożywczego, drzewnego, odzieżowego i metalowego, z których w wyniku zmianach ustrojowych po 1990 r. wiele uległo likwidacji. W 2000 r. w okolicach Dębna uruchomiono największą w Polsce kopalnię ropy naftowej i gazu ziemnego Dębno ze złóż BMB. Niektóre zabytki: kościół z lat 18521857 w stylu tzw. łuków kolistych, secesyjne kamieniczki, willa z 1892 r. w stylu berlińskiego historyzmu.

Autor: Monika Zet