Warszawa-Pałac Prezydencki.

Pałac wzniesiony został w latach czterdziestych XVII wieku przez hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego i jego syna Aleksandra, według projektu Konstantyna Tencalla i€“ nadwornego architekta króla Władysława IV. Zaledwie kilka lat po wybudowaniu pałac przeszedł na własność rodu Lubomirskich, a w 1674 roku na prawie 150 lat trafił w ręce Radziwiłłów z linii Nieświeskiej. W latach 1768-1778 został zaadaptowany na teatr, a swoją specjalną lożę miał król Stanisław August Poniatowski. Na początek XIX wieku przypada przebudowa pałacu na styl klasycystyczny, w efekcie której pałac nabrał kształtu, jaki znamy współcześnie. W 1821 roku przed frontem pałacu spoczęły dwa lwy wyrzeźbione przez Camillo Laudiniego. W roku 1852, w wyniku pożaru niemal zupełnie zniszczony został korpus główny. Prace rekonstrukcyjne nadzorował Alfons Kropiwnicki. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r., pałac stał się siedzibą Prezesa Rady Ministrów, a skrzydła boczne zajmowały biura Kancelarii Rady Ministrów. Podczas okupacji, w latach 1941-1942, pałac przebudowano na Deutsches Haus - był to wówczas luksusowy hotel z kasynem. Nie doznawszy zniszczeń podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku oraz w czasie powstania warszawskiego, po zakończeniu II wojny światowej i usunięciu przeprowadzonych przez Niemców niekorzystnych zmian w jego architekturze, na nowo mógł wypełniać funkcje publiczne i stał się siedzibą premiera i Rady Ministrów. W 1994 roku, po zakończeniu czteroletnich prac remontowych, rozpoczął się nowy etap w historii pałacu - stał się oficjalną siedzibą Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i nosi odtąd nazwę Pałac Prezydencki.

Autor: Anna B.