Pozostały ruiny zamku

Jeden z największych zamków krzyżackich na ziemi chełmińskiej znajdował się w Toruniu. Jego budowę rozpoczęto w połowie XIII wieku na miejscu wcześniejszego grodu obronnego, ale już drugiej połowie tego wieku, w obrębie ceglano-kamiennych murów obwodowych wzniesiono zamek główny. W skrzydle południowym znajdowała się kaplica, refektarz i dormitorium  pomieszczenia używane przez braci zakonnych do wspólnej modlitwy, spożywania posiłków i spania. W skrzydle wschodnim natomiast umieszczono salę obrad  kapitularz, a na dziedzińcu zamkowym, jeszcze przed końcem XIII wieku, postawiono wysoką, ośmioboczną wieżę z lochem więziennym, dostępną tylko z wysokości muru oraz studnię, a także krużganki. Od wschodu, nad przepływającym tu strumieniem, zbudowano \"Gdanisko\" połączone z głównym budynkiem, czyli wieżę służącą jako zamkową toaletę, a zarazem miejsce obrony. Zamek, jako siedziba komtura, był umacniany i rozbudowywany przez cały czas swego istnienia. Na przyległym podgrodziu wzniesiono szpital, młyn praz budynki gospodarcze. 7 lutego 1454 roku mieszczanie toruńscy oblegli zamek, dając sygnał do zbrojnego powstania przeciw uciążliwym władcom na terenie całego państwa krzyżackiego. Następnego dnia warownia została zdobyta, a na polecenie Rady Miejskiej został rozebrana, a w tym miejscu urządzono śmietnisko. Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie części fosy zamkowej i murów, dolne partie zamku głównego oraz \"Gdanisko\" (na zdjęciu fragment wieży z czerwoną dachówką).

Autor: Lech Kadlec