Klasztor Karmelitów Bosych w Czernej

Celem pogłębienia życia duchowego do eremu przyjmowani byli zakonnicy ze wszystkich klasztorów karmelitańskich. Było to miejsce, gdzie obowiązywała samotność,milczenie,posłuszeń­stwo i wierność w przestrzeganiu całego regulaminu pustelni­czego życia. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu pustelnicy udawali się do pustelni, aby tam wieść życie samotnicze. Pobyt w eremie dla okresowych eremitów trwał około roku. Byli jednak zakonnicy, którzy decydowali się na stałe pustelnicze życie i oni przebywali w pustelniach stale. Pustelnicy udawali się do eremitarzy na cały Adwent i Wielki Post po modlitwie i konferencji przeora. Tam sa­motnie prowadzili modlitwy, medytacje, rozmyślania. Raz w tygodniu przynoszono im żywność. W eremie obowiązywało ścisłe i wieczne milczenie. Rozmowa była dopuszczalna jedynie z przełożonym zakonnym. Między sobą porozumiewali się znakami i w formie pisemnej. W rozkła­dzie dnia przewidziany był czas na pracę ręczną w ogródkach oraz na lekturę duchowną.

Autor: JureK