Pałac Rodziny Żeleńskich w Grodkowicach

Od czasów średniowiecza do pocz. XVII w. Grodkowice stanowiły własność rodu Zadorów. Należały do linii Zadorów zwanych Bąkami lub Rozpierskimi. Najstarsze wzmianki o Grodkowicach pochodzą z lat 1270 (Codex diplomaticus Poloniae) i 1380 (Kodeks dyplomatyczny katedry krakowskiej). Pierwszym znanym ich właścicielem był w 1389 r. Pakosz, procesujący się o Grodkowice ze swym krewnym z Brzezia. Po nim odziedziczył tę miejscowość jego syn, kasztelan rozpierski Zbigniew zwany Bąk, odnotowany po raz pierwszy w Księgach ziemskich krakowskich w 1398 r. i wymieniony w Rocznikach Długosza jako poseł Władysława Jagiełły do króla duńskiego w 1423 r.

Na początku XVI w., na krótki czas przeszły na własność Filipowskich a potem Cikowskich, by w 1519 r. drogą zakupu przez Zadorów Lanckorońskich dołączyć do ich dóbr. W 1547 r. na okres 8 lat wydzierżawili oni te ziemie królowej Bonie. W 1623 r. zakupił je Stanisław Żeleński de Żelanka herbu Ciołek z Łucjanowic (Łuczanowic), syn Bartłomieja Żeleńskiego, starosty stężyckiego. Po jego śmierci nastąpił podział majątku pomiędzy synów. Grodkowice przypadły Marcjanowi.