Polskie drogi

Miasto i gmina w południowej Polsce, w województwie małopolskim, siedziba powiatu bocheńskiego. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa tarnowskiego. Znajduje się nad rzeką Rabą, w dolinie potoku Babica. Leży ona na granicy Kotliny Sandomierskiej i Pogórza Karpackiego (ściślej: Pogórze Bocheńskie). Bochnia jest jednym z najstarszych miast Małopolski.

Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych o Bochni pochodzi z 1198 r. (przynajmniej od tego czasu wydobywano tutaj sól warzoną), kiedy to patriarcha jerozolimski Aymar w piśmie potwierdzał darowanie przez rycerza Mikora Gryfita soli z Bochni klasztorowi Bożogrobców z Miechowa. Była to sól warzona, uzyskiwana ze źródeł solankowych, których w tych okolicach nie brakowało.

Odkrycie soli kamiennej w 1248 r. przez Wierzbięta Gryfitę doprowadziło do nadania Bochni praw miejskich 27 lutego 1253 przez Bolesława Wstydliwego. Miasto lokowano na prawie magdeburskim z przywilejami, które w owym czasie posiadał Wrocław. Osada została nazwana Bochnią, a w dokumencie lokacyjnym wymieniono także niemiecką nazwę miasta -  Saltzberg, czyli Solna Góra (góra to ówczesna nazwa szybu). Nazwa ta została wymieniona w dokumencie, ponieważ znaczna część mieszkańców ówczesnej Bochni była przybyszami ze Śląska. Z Bochnią wiąże się legenda o pierścieniu Świętej Kingi.