Stary Korczyn - kościół pw.św.Mikołaja

Pierwsze wzmianki o Korczynie pochodzą z XII wieku. W 1145 r. komes Wszebor nadał wieś klasztorowi w Trzemesznie. Jednak miejscowa parafia jest starsza i prawdopodobnie istniała już w drugiej połowie XI wieku. W XIII wieku na terenie osady znajdował się dwór książęcy.Korczyn miał charakter osady miejskiej o czym świadczy rzadko spotykany i zachowany do dzisiaj wrzecionowaty układ ulic. To w Korczynie 21 czerwca 1226 roku księżniczka ruska Grzymisława, żona księcia Leszka Białego, powiła syna Bolesława. Ten książę sandomierski i krakowski przeszedł do historii z przydomkiem Wstydliwy.A to dzięki temu, że za namową młodziutkiej żony Kingi, córki króla Węgier Beli IV, złożył wraz z nią śluby czystości i dochował ich do śmierci. Kinga czczona jest dziś jako święta.Bolesław dobrze zapisał się dla Krakowa, który lokował na prawie magdeburskim w 1257 roku. Prawa miejskie zawdzięczają mu m.in. Koprzywnica i Jędrzejów. Książę Bolesław lokował też w 1258 roku Nowe Miasto Korczyn, co przyczyniło się do upadku znaczenia położonego pod drugiej stronie Nidy Korczyna, który dla odróżnienia od miasta zaczął być nazywany Starym. Kościół pw. św. Mikołaja z połowy XIV w., przebudowany w XIX wieku.Uszkodzony w czasie I wojny światowej, a następnie odrestaurowany (powstało m.in. nowe sklepienie kościoła). Świątynia składa się z dwóch części: starszej, gotyckiej w skład której wchodzi prezbiterium z XIV w., nawa i zakrystia z XV w. oraz z części neogotyckiej z drugiej połowy XIX w.Na południowej ścianie kościoła, pomiędzy nawą a prezbiterium znajduje się wieżyczka z XIV w., z otworami strzelniczymi i śladami po dawnym zegarze słonecznym.Jednym z elementów wyposażenia kościoła jest późnogotycki krucyfiks z ok. 1500 r. Na zewnętrznej ścianie zakrystii wmurowana jest płyta z nazwiskiem Jakuba z Ujścia, kanonika krakowskiego i profesora Akademii Krakowskiej. Wewnątrz kościoła znajduje się marmurowe epitafium innego profesora Akademii, Jana Józefa Rygalskiego. Ich obecność wiąże się z przysługującym senatowi Akademii przez dwa wieki, nadanym przez króla Zygmunta Augusta, prawem obsady tutejszego probostwa[1]. W kruchcie za zakrystią kościoła znajduje się także renesansowe epitafium Antoniego Skorczyckiego, z popiersiem zmarłego. W dolną część ołtarza wmurowana jest płyta nagrobna Elżbiety ze Zborowskich Dudyczowej. Obok świątyni usytuowana jest ceglana dzwonnica.

Autor: Adam Wawszczyk