We wsi Żubronajcie.

\"Widugiery,Żubronajcie  żeby was wymówić,piękne imiona, potrzebny głos fletu nad powierzchnią jeziora. Widugiery,Żubronajcie  strumyczku schowany w lesie. Pszczoły w koronie rozkwitłej lipy  muzyka gospodarzy prowadzących przedwieczorne rozmowy na gankach przeszklonych. Wieje zieleń od lasu i aż tu przynosi swój chłód,swoje senne źródełko. Gniazdo na królującej topoli. I pisklę w kołysce,przewijane przez czułe ręce kobiety. Widugiery,Żubronajcie  nie ma takich skrzypiec,aby wasze piękne imiona roznieść po gęstniejących lasach. Liście czuwającej wierzby. Grządki cebuli i kopru,kapliczek dla pszczół i mrówek Jezioro nad ranem w swojej uciszonej wodzie odsłoni ci twarz. Przemyje kurz gościńców świata. W jodle rozchwiana cisza wstępuje w niebo i w serce. Pod latarką serca idę. Noc.Wilcze oczy gwiazd.Zbite w ciemność drogi. Pod latarką serca idę. Autorem tego wiersza jest poeta Leszek Moczulski,rodowity Suwalczanin,absolwent Liceum im.M Konopnickiej w Suwałkach z roku 1956,autor tekstów wielu piosenek \"Skaldów\".

Autor: Henryk Milewski