Neogotycki

Pomarzany, dawniej Pomorzany, niewielka wieś w gminie Kłecko. Nazwa miejscowości jest prawdopodobnie pamiątką po jej pierwszych mieszkańcach, jeńcach wojennych po jednej z wypraw na Pomorzan. Niewolnictwo było istotnym elementem gospodarki w początkach naszego państwa. W czasach Mieszka I i Bolesława Chrobrego większość jeńców wojennych sprzedawano na największym targu niewolników w naszym regionie, który mieścił się w Pradze. Następni władcy częściej osadzali jeńców na swoim terenie jako ludność niewolną. W którymś momencie okazało się bowiem, że osadzenie na swojej ziemi może być korzystniejsze od ich sprzedawania. Osadzeni na ziemi ludzie przekazywali swój niewolny status potomkom. W miejscowości ich osadzenia przydzielano im gospodarstwa. Pozostawały one nadal własnością pana, lecz pozwalały niewolnemu utrzymać siebie i rodzinę. Pod względem gospodarczym nie różnili się od wolnych chłopów, choć ponosili z pewnością o wiele większe ciężary od tych ostatnich. Dzięki zdobywanym na wojnie brańcom książęta mogli zagospodarowywać dotychczas nieuprawiane tereny, zwiększając swoje dochody. Wiele takich miejscowości powstawało do końca XII wieku, w XIII i XIV stuleciu większość z nich została ponownie lokowana na prawie niemieckim, dzięki czemu ich mieszkańcy odzyskali wolność. W Wielkopolsce dotrwało do naszych czasów wiele miejscowości o nazwach Czechy, Niemce, Rusy, Prusy, Pomarzany, które to nazwy mogą świadczyć o podobnej ich historii. Pierwsza wzmianka o przedmiotowych Pomarzanach pochodzi z 1284 roku, kiedy to właścicielem miejscowości był Tomisław z Szamotuł. W XVIII wieku miejscowość należy do Węsierskich, następnie do Miaskowskich i Rogalińskich. Wzmianka o pierwszym kościele w Pomarzanach pochodzi z 1415 roku, następny drewniany kościół wystawił w 1758 roku miejscowy pleban Jan Śliwiński. Przedstawiony na zdjęciu neogotycki kościół pod wezwaniem Opieki Matki Boskiej wzniesiono w 1892 roku.

Autor: Artur Mazurek