Miejsce w którym stała spalona cerkiew

Mała wieś położona pół kilometra od Świętej Góry Grabarki - najważniejszego miejsca kultu religijnego wyznawców prawosławia w Polsce.

Grabarka zyskała rozgłos w XVIII wieku, kiedy w okolicy szlała epidemia cholery. Jak głosi tradycja prawosławia pewien staruszek doznał objawienia, iż uratować można się tylko na Świętej Górze Grabarce. Po przybyciu wiernych z okolicy, ustawieniu tu krzyża nastąpił cud. Ludzie zaczęli zdrowieć i nikt już nie umarł. W tym samym roku (1710), ocaleni wznieśli na Świętej Górze drewnianą kaplicę.

Ciekawy jest zwyczaj pozostawianie mokrych chusteczek na drzewach i trawie wokół pobliskiego strumyka. Wielu pielgrzymów w strumyku płynącym u podnóża Świętej Góry, zgodnie z tradycją, obmywa zanurzanymi w wodzie chusteczkami twarz, ręce, zmęczone nogi i chore miejsca, ufając uzdrawiającej mocy tejże wody. Mokre chusteczki zostawiają zawieszone przy strumieniu na gałęziach drzew. Symbolizuje to pozostawienie tu swych chorób.