W Mojej Woli znajduje się drewniany pałac na podmurówce z kamienia zbudowany dla księcia brunszwicko-oleśnickiego Wilhelma. Obiekt wzniesiony został w 1852 według projektu architekta Karłowskiego. W 1895 i w latach 1902-1903 rozbudowano go o człony południowo-zachodni, piętrowy północno-wschodni oraz o wieżę. Budynek kryty jest dachem dwuspadowym z ornamentowanymi deskami okapowymi i szczytowymi. Od strony frontowej znajdują się dwa podcienia wsparte na drewnianych słupach z zastrzałami. Na jednej ze ścian znajduje się głowa słonia.

Stropy we wnętrzu są drewniane, wzmocnione belkami. W środku znajduje się wiszący pośrodku sali kuty świecznik w kształcie koła. Pałac jest jednym z prawdopodobnie tylko dwóch w Europie pałaców, których elewacja jest wyłożona korą z dębu korkowego (uzupełnione korą dębów rodzimych).

W pobliżu pałacu stoi oficyna o wystroju podobnym do pałacowego: elewacje wyłożone są korą dębową, dachy dwuspadowe z ornamentyką na deskach szczytowych i okapowych.

Zabudowania otacza park krajobrazowy o powierzchni 10,1 ha, który w 1989 został uznany za powierzchniowy pomnik przyrody. Na terenie parku znajduje się 11 pomnikowych drzew:  9 dębów i dwa buki. Przy jednej z alei umiejscowiono alpinarium.

Na skraju parku położona jest sezonowa stanica turystyczna Biały Daniel. Początkowo obiekty pałacowe wchodziły w skład dóbr międzyborskich, od 1886 stanowiły centrum dóbr Moja Wola barona Daniela von Diergardt, a od 1891 wdowy po nim, Agned von Diergardt.

Po II wojnie światowej obiekt stał się własnością Lasów Państwowych, w latach 1951-1975 znajdowało się tu Technikum Leśne. Obecnie jest własnością prywatną i niszczeje jak widać.