Myczkowce - zapora na Sanie

Rzeka San była zawsze groźną, często wylewającą rzeką, charakteryzującą się wyjątkowo dużą zmiennością przepływów, dlatego od dawna myślano o zagospodarowaniu jej doliny. W ten sposób chciano powstrzymać i zabezpieczyć ją przed wylewami, z drugiej strony wybudować zaporę, która dałaby energię elektryczną. Najpoważniejszy projekt budowy zapory pojawił się na początku lat dwudziestych okresu międzywojennego. Autorem był profesor Politechniki Lwowskiej Karol Pomianowski, który uważał, że najwłaściwszym miejscem do lokalizacji zapory będzie odcinek rzeki pomiędzy Soliną a Myczkowcami. Jest to miejsce, w którym dolina Sanu staje się najwęższa i korzystna do budowy zapory krótkiej i o znacznej wysokości spiętrzenia. Dzieła tego podjęło się francusko-belgijskie Towarzystwo Akcyjne Elektrosan, które w latach 1921 - 1923 rozpoczęło budowę elektrowni wodnej we wsi Myczkowce. Projekt jednak upadł prawdopodobnie w wyniku bankructwa towarzystwa. Do projektu powrócono w latach 1937 - 1939, w ramach rządowego programu zabudowy karpackich dopływów Wisły. W ciągu dwóch lat wykonano część zapory, sztolnię pod bocznym ramieniem wzgórza Grodzisko (556 m n.p.m.), kanał doprowadzający wodę do sztolni oraz częściowo budynek elektrowni. Prace przerwała II wojna światowa. Po wojnie w 1955 roku powstał kompleksowy projekt zabudowy Sanu. Długość zapory wynosi 460 m, wysokość 17,5 m, piętrzenie do 15,5 m. Zbiornik wodny ma pojemność 10,9 mln m3 i powierzchnię 200 ha.

Autor: Krzysztof Wydra