Snopki w stodole

Olendrzy  to wyznawcy tzw. mennonityzmu; prześladowani we własnym kraju  Fryzji i Niderlandach  w XVII wieku znaleźli się (około kilkanaście tysięcy osób) m.in. na terenach Polski. Do zagospodarowania otrzymali wówczas tylko nieużytki rolne, jakimi były połacie łąk podmokłych, okolice rzek czy bagna. To oni właśnie, nie tylko potrafili osuszyć te tereny, które potem z powodzeniem je uprawiali i z których czerpali spore zyski, ale zajęli się również regulacją Wisły i jej dopływami, budując pierwsze wały przeciwpowodziowe, rowy odwadniające, groble i mosty. W 1603 roku, król Zygmunt III Waza, zaprosił mennonitów na tereny dzisiejszej Wielkiej i Małej Nieszawki i to tutaj Olendrzy zaczęli zakładać swoje osady (dziś w miejscu ówczesnej osady mennonickiej w Wielkiej Nieszawce jest Olenderski Park Etnograficzny  pierwszym skansenem w Polsce poświęconym osadnictwu olenderskiemu), a za czasów króla Jana III Sobieskiego, to oni, z Wielkiej Nieszawki właśnie, dostarczali do pałacu w Wilanowie żółte sery. Ciekawostką może być też i to, że na początku lipca br., podążając śladami historii swoich przodków, członkowie mennonickiej społeczności z Niemiec, odwiedzili to nieszawskie muzeum i podarowali 4 worki ziarna owianego legendami, bowiem jest to odmiana pszenicy, którą już w XVII wieku mennonici przywieźli ze sobą z Holandii do Polski. Jeśli warunki dopiszą, dziedzictwo mennonitów powróci na nadwiślańskie pola i za rok, w sąsiedztwie starych olenderskich zabudowań w Wielkiej Nieszawce, odbędą się żniwa najbardziej mennonickiego ze wszystkich zbóż i wówczas snopki stojące w stodole zagrody z Niedźwiedzia (na prezentowanym zdjęciu), zastąpią te z legendarnym zbożem.

Autor: Lech Kadlec