na słowiańskiej góry szczycie

***Góra Ślęża (dawniej także nazywana Sobótką, niem. Zobtenberg - Góra Sobótka)  jest najwyższym szczytem Masywu Ślęży. Góra zaliczana jest do Korony Gór Polskich. *** Nazwa góry pochodzi prawdopodobnie od starosłowiańskiego wyrazu ślęg (\"wilgoć, mokrość, mokra pogoda, błoto\"), który oznacza miejsca podmokłe i spowite często mgłą. ***Piękna na tle pogodnego nieba, straszna w czasie burz była w dawnych wiekach miejscem pogańskiego kultu religijnego miejscowych plemion, uznawana za \"siedzibę bogów\" - Śląski Olimp. Początki kultu sięgają epoki brązu (700 r. p.n.e.), a upadek przypada na początki chrystianizacji tych obszarów w X i XI w. Rozkwit sanktuarium związany był z osadnictwem celtyckich Bojów. Pod koniec IV w. p.n.e. grupy Bojów założyły sanktuarium na górze Ślęży. Ośrodek kultu na Ślęży poświęcony był przede wszystkim bóstwu słonecznemu - kult solarny. Pozostałością tamtych czasów jest wiele rzeźb kultowych i równie tajemniczych kamiennych wałów usypanych wokół szczytów Ślęży, Raduni i Wieżycy. Góra Ślęża jeszcze w XI w. słynęła z pogańskich praktyk religijnych. Jednym z nich było starosłowiańskie święto Kupały, święto radości i pojednania, którego centralnym punktem jest palenie ogniska zwanego Sobótką, związana jest z Górą Ślężą, obchodzone w okresie najdłuższego dnia, znane jeszcze dziś w Polsce pod nazwą \"Sobótki\". (http://www.sleza.sobotka.net/index.php?go=21)

Autor: Słonecznik (Maryla)